பெருந் திரு இமவான் பெற்ற பெண்கொடி பிரிந்த பின்னை***

வருந்து வான் தவங்கள் செய்ய, மா மணம் புணர்ந்து, மன்னும்
அருந் திருமேனிதன்பால் அங்கு ஒருபாகம்ஆகத்
திருந்திட வைத்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

ஓர்த்து உளஆறு நோக்கி உண்மையை உணராக் குண்டர்
வார்த்தையை மெய் என்று எண்ணி, மயக்கில் வீழ்ந்து, அழுந்துவேனைப்
பேர்த்து எனை ஆளாக்கொண்டு பிறவி வான் பிணிகள்எல்லாம்
தீர்த்து அருள்செய்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

ஒன்றிய தவத்து மன்னி உடையனாய் உலப்பு இல் காலம்
நின்று தம் கழல்கள் ஏத்தும் நீள் சிலை விசயனுக்கு
வென்றி கொள் வேடன் ஆகி விரும்பி வெங் கானகத்துச்
சென்று அருள்செய்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

அஞ்சையும் அடக்கி, ஆற்றல் உடையனாய், அநேககாலம்
வஞ்சம் இல் தவத்துள் நின்று, மன்னிய பகீரதற்கு
வெஞ்சின முகங்கள்ஆகி விசையொடு பாயும் கங்கை
செஞ்சடை ஏற்றார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

நிறைந்த மா மணலைக் கூப்பி, நேசமோடு ஆவின் பாலைக்
கறந்து கொண்டு ஆட்ட, கண்டு கறுத்த தன் தாதை தாளை
எறிந்த மாணிக்கு அப்போதே எழில் கொள் தண்டீசன் என்னச்
சிறந்த பேறு அளித்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

விரித்த பல்கதிர் கொள் சூலம், வெடிபடு தமருகம், கை
தரித்தது ஓர் கோல காலபயிரவன்ஆகி, வேழம்
உரித்து, உமை அஞ்சக் கண்டு, ஒண் திரு மணிவாய் விள்ளச்
சிரித்து, அருள்செய்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

சுற்றும் முன் இமையோர் நின்று, தொழுது, தூ மலர்கள் தூவி,
மற்று எமை உயக்கொள்! என்ன, மன்னு வான் புரங்கள்மூன்றும்
உற்று ஒரு நொடியின்முன்னம் ஒள்அழல்வாயின் வீழச்
செற்று, அருள்செய்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

முந்தி இவ் உலகம்எல்லாம் படைத்தவன் மாலினோடும்,
எம் தனி நாதனே! என்று இறைஞ்சி நின்று ஏத்தல்செய்ய,
அந்தம் இல் சோதிதன்னை அடி முடி அறியா வண்ணம்
செந்தழல் ஆனார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.

ஒருவரும் நிகர் இலாத ஒண் திறல் அரக்கன் ஓடி,
பெரு வரை எடுத்த திண்தோள் பிறங்கிய முடிகள் இற்று,
மருவி, எம்பெருமான்! என்ன, மலர்அடி மெள்ள வாங்கித்
திருஅருள்செய்தார்---சேறைச் செந்நெறிச் செல்வனாரே.