கபிலதேவ நாயனார் அருளிய சிவபெருமான் திருவந்தாதி

கபிலதேவ நாயனார் அருளிய சிவபெருமான் திருவந்தாதி
*******************


ஒன்று முதலாக. நூறளவும் ஆண்டகள்வாழ்ந்(து)
ஒன்றும் மனிதர் உயிரையுண்(டு) - ஒன்றும்

மதியாத கூற்றுதைத்த சேவடியான், வாய்ந்த
மதியான் இடப்பக்கம் மால்.

மாலை ஒருபால் மகிழ்ந்தானை, வண்கொன்றை
மாலை ஒருபால் முடியானை, - மாலை
ஒளியானை, உத்தமனை, உண்ணாநஞ் சுண்டற்(கு)
ஒளியானை, ஏத்தி உளம்.

உளம்மால்கொண் டோடி ஒழியாது, யாமும்
உளமாகில், ஏத்தாவா றுண்டே - உளம்மாசற்(று)
அங்கமலம் இல்லா அடல்வெள்ளே றூர்ந்துழலும்
அங்கமல வண்ணன் அடி.

அடியார்தம் ஆரூயிரை அட்டழிக்குங் கூற்றை
அடியால் அருவாகச் செற்றான்; - அடியார்தம்
அந்தரத்தால் ஏத்தி அகங்குழைந்து மெய்யரும்பி,
அந்தரத்தார் சூடும் அலர்.

அலராளுங் கொன்றை அணியல்ஆ ரூரற்(கு)
அலராகி யானும் அணிவன்; - அலராகி
ஒதத்தான் ஒட்டினேன்; ஓதுவன்யான், ஒங்கொலிநீர்
ஓதத்தான் நஞ்சுண்டான் ஊர்.

ஊரும தொற்றியூர் உண்கலனும் வெண்தலையே
ஊரும் விடையொன்(று) உடைதோலே, - ஊரும்
படநாகம் மட்டார் பணமாலை ஈதோ
படநாகம் அட்டார் பரிசு.

பரியானை ஊராது, பைங்கண் ஏறூரும்
பரியானைப் பாவிக்க லாகாப் - பரியானைக்
கட்டங்கம் ஏந்தியாக் கண்டுவாழ்; நன்னெஞ்சே
கட்டங்கம் ஏந்தியாக் கண்டு.

கண்டங் கரியன்; உமைபாலுந் தன்பாலும்
கண்டங் கரியன்; கரிகாடன்; - கண்டங்கள்
பாடியாட் டாடும் பரஞ்சோதிக்(கு), என்னுள்ளம்
படியாக் கொண்ட பதி.

பதியார் பழிதீரா; பைங்கொன்றை தாவென்
பதியான் பலநாள் இரக்கப் - பதியாய
அம்மானார் கையார் வளைகவர்ந்தார்;அஃதேகொல்,
அம்மானார் கையார் அறம்!

அறமான நோக்கா(து) அநங்கனையும் (செற்றங்(கு)
அறமாநஞ் கண்ட அமுதன் - அறல்மானும்
ஓதியான் பாகம் அமர்ந்தான் உயர்புகழே
ஓதியான் தோற்றேன் ஒளி.

ஒளியார் சுடர்மூன்றும் கண்மூன்றாக் கோடற்(கு)
ஒளியான் உலகெல்லாம் ஏத்த - ஒளியாய
கள்ளேற்றான், கொன்றையான் காப்பிகந்தான், நன்னெஞ்சே
கள்ளேற்றான் கொன்றை கடிது.

கடியரவர், அக்கர், இனிதாடு கோயில்
கடியரவர் கையதுமோர் சூலம் - கடியரவ
ஆனேற்றார்க் காட்பட்ட நெஞ்சமே, அஞ்சல்நீ
ஆனேற்றார்க் காட்பட்டேம் யாம்.

யாமானம் நோக்கா(து) அலர்கொன்றைத் தார்வேண்ட
யாமானங் கொண்டங் கலர்தந்தார்? - யாமாவா
ஆவூரா ஊரும் அழகா அனலாடி,
ஆவூரார்க் கென்னுரைக்கேன் யான்.

யானென்றங்(கு) அண்ணா மலையான், அகம்புகுந்து
யானென்றங்(கு) ஐயறிவும் குன்றுவித்து - யானென்றங்(கு)
ஆர்த்தானே யாயிடினும் அம்பரன்மேல் அங்கொன்றை
ஆர்த்தானேல், உய்வ தரிது.

அரியாரும் பூம்பொழில்சூழ் ஆமாத்தூர் அம்மான்
அரியாரும் பாகத் தமுதன் - அரியாரும்
வேங்கடத்து மேயானை மேவா உயிரெல்லாம்
வேங்கடத்து நோயால் வியந்து.

வியந்தாழி, னெஞ்சே, மெல்லியலார்க் காளாய்
வியந்தாசை யுள்மெலிய வேண்டா; - வியந்தாய
கண்ணுதலான் எந்தை,கா பாலி கழலடிப்பூக்
கண்ணுதலாம் நம்பாற் கடன்.

கடனாகம் ஊராத காரணமும், கங்கை
கடனாக நீகவர்ந்த வாறும் - கடனாகப்
பாரிடந்தான் மேவிப் பயிலும் பரஞ்சோதி,
பாரிடந்தான் மேயாய், பணி.

பணியாய் மடநெஞ்சே, பல்சடையான் பாதம்;
பணியாத பத்தர்க்குஞ் சேயன் - பணியாய
ஆகத்தான் செய்துமேல், நம்மை அமரர்கோன்
ஆகத்தான் செய்யும் அரன்.

அரன்காய நைவேற்(கு) அநங்கவேள் அம்பும்
அரன்காயும்; அந்தியுமற் றந்தோ! - அரங்காய
வெள்ளில்சேர் காட்டாடி வேண்டான்; களிறுண்ட
வெள்ளில்போன் றுள்ளம் வெறிது.

வெறியானை ஊர்வேந்தர் பின்செல்லும் வேட்கை
வெறியார்,பூந் தாரார் விமலன் - வெறியார்தம்
அல்லல்நோய் தீர்க்கும் அருமருந்தாம் ஆரூர்க்கோன்
அல்லனோ? நெஞ்சே, அயன்.

தாராய தண்கொன்றை யானிரப்பத் தானிதனைத்
தாராதே சங்கஞ் சரிவித்தான்; - தாராவல்
லானைமேல் வைகும் அணிவயல்ஆ, ரூர்க்கோன்நல்
லானையும் வானோர்க் கரசு.

அரசுமாய் ஆள்விக்கும் ஆட்பட்டார்க்(கு) அம்மான்
அரசுமாம் அங்கொன்றும் மாலுக்(கு) - அரசுமான்
ஊர்தி எரித்தான் உணருஞ் செவிக்கினியன்,
ஊர்தி எரித்தான் உறா.

உறாவேயென் சொற்கள் ஒளிவளைநின் உள்ளத்(து)
உறாவேதீ உற்றனகள் எல்லாம் - உறாவேபோய்க்
காவாலி தார்நினைந்து கைசோர்ந்து மெய்சோர்ந்தாள்
காவாலி தாம்நின் கலை.

கலைகாமின்! ஏர்காமின்! கைவளைகள் காமின்!
கலைசேர் நுதலிர்நாண் காமின்! - கலையாய
பால்மதியன், பண்டரங்கன், பாரோம்பு நான்மறையன்
பால்மதியன் போந்தான் பலிக்கு.

பலிக்குத் தலையேந்திப் பாரிடங்கள் சூழப்
பலிக்க மனைபுகுந்து பாவாய், - பலிக்குநீ
ஐயம்பெய் என்றானுக்(கு) ஐயம்பெய் கின்றேன்மேல்
ஐயம்பெய் தான்அநங்கன் ஆய்ந்து.

ஆயம் ஆழிய, அலர்கொறைத் தார்வேண்டி
ஆயம் அழிய, அயர்வேன்மேல் - ஆயன்வாய்த்
தீங்குழலும், தென்றலும், தேய்கோட் டிளம்பிறையும்
தீங்குழலும் என்னையே தேர்ந்து.

தேரோன் கதிரென்னுஞ் செந்தழலால் வெந்தெழுபேய்த்
தேரோன் கதிரென்னுஞ் செய்பொருள்நீ - தேராதே
கூடற்கா வாலி குரைகழற்கா, நன்னெஞ்சே
கூடற்கா வாலிதரக் கூர்.

கூராலம் மேயாக் குருகோடு நைவேற்குக்
கூரார்வேற் கையார்க்காய்க் கொல்லாமே - கூரார்
பனிச்சங்காட் டார்சடைமேற் பால்மதியைப் பாம்பே,
பனிச்சங்காட் டாய்,கடிக்கப் பாய்ந்து.

பாயும் விடையூர்தி பாசுபதன் வந்தெனது
பாயிற் புகுதப் பணை முலைமேல் - பாயிலன்நற்
கொன்றாய் குளிர்சடையாற் கென்நிலைமை கூறாதே
கொன்றாய்; இதுவோ குணம்!